اگه اون بذره جوونه بزنه چی؟
یادم باشه، درِ اینجا رو تخته نکنم.
تو داری به اون بذر آب میدی. من دارم میبینم. تو اون رو کاشتی اونجا. خودت برش داشتی کاشتی اش اونجا. خودت مراقبش بودی. آبش دادی نورش دادی. رشدش دادی. بزرگش کردی. همین روزاست که بشه آفتابگردون. زرد زرد. شاد شاد. رو به تو بچرخه هرروز.
اونجا مدرسه ی بچه های استثنایی نبود.
ولی باورکن
باورکن که تا خود اونجا پشت سر اون دوتا دختر دویدم.
یک ساعت و نیم پشت در نشستم؛ همه سیاهپوش. همه عجیب.
بچه هه پرسید اینا چی ان؟
گفتم عکس اوناست که توی مسابقه ورزشی برنده شدن.
گفت اون چیه؟ گفتم جام قهرمانی.
گفت منم میخوام برنده بشم.
منم همینطور.
اگه جوونه بزنه، بی سروصدا، ولی فریاد همه رو به آسمون بلند کنه.
اون وخت چی؟
اون چه توضیحی داره بده؟ اگر بزنه نفله ی نفله اش بکنه، بی سروصدا.
راستی، دست خودم که نیست، دلم نمیخواد از چشمم بیفته ها، ولی میفته. حیف. حیفِ آدمها. نمیشه نگاش کرد حتی.
ولی از چشم من افتادن که عیبی نداره! آدم خوبه که از چشم تو نیفته. وگرنه که.
چن روز پیشا
روزی که از این اداره به اون اداره میرفتم
روزی که از این دانشگاه به اون دانشگاه
ازین موسسه به اون موسسه
ازین خیابون به اون خیابون میرفتم
وسط راه تو پیاده رو
وقتی درد امونم رو برید
وقتی دستمو گرفتم به دیوار
وقتی دیگه نتونستم جلو برم،
دیدم اون پیرزنه نشسته رو صندلیای پیاده رو، نفس نفس میزد.
دستش رو قلبش بود.
منم دستم روی پهلوم.
گفتم: شما حالتون خوبه؟
لبش رو وا کرد ولی حرفی نزد، سرشو اورد پایین، که: آره. خوبم.
نشستم کنارش.
قدر اون پیرزنه پیر شده بودم دفعه ی پیش.
حرف زدیم. دوست شدیم. خندیدیم. از زمین و زمان شکایت کردیم. قصه گفتیم. آدما رد شدن از جلومون. هی رد شدن و نگاه کردن. هی ما از در و دیوار حرف زدیم. هردو منتظر. اون منتظر، که نفسش بالاخره بالا بیاد. من منتظر، که دردم آروم بشه و راه بیفتم.
وقتِ خداحافظی، مثل کسی که بخواد پرنده شو روی پشت بوم آزاد کنه و بفرستدش که بره به امون خدا، پروازم داد. بعدش رفت پایین. من رفتم بالا.
اینه قصه مون.
حالا منتظرم دردم تموم بشه.
آفتابگردون جوونه بزنه.
منتظرم که بچرخه سمت تو.
یکم
بهش
آب میدی باز؟
:)
درباره این سایت